Skip to main content

In april 2003 kregen wij ons huis met garage. Al jaren droomde ik van een Porsche 914. De lege garage schreeuwde om opvulling. En die vond ik. 10 mei had ik in Haarlem een rode 914 1.7l uit 1971 gekocht.

Ik had de VoPo medio jaren ’90 in de Auto Motor Klassiek zien staan. Ik was gelijk verkocht. Dat het een Porsche was, las ik later in het artikel. Maar eigenlijk boeide mij het merk niet zo. Hierin stond ook dat er altijd gemengde gevoelens over deze auto hebben geheerst. Het is een "You love it, or you hate it" type auto. Een soort wringende schoonheid. En dit zie ik nog steeds als mensen mijn auto zien. Het is geen standaard "wow!". Maar men blijft wel geïntrigeerd kijken. En dan die bijnaam, de VoPo.

Voordat ik mijn eerste 914 kreeg, had ik nog nooit een dopsleutel aangeraakt. Ik moest helemaal van voor af aan beginnen. Vanaf dag 1 ben ik lid geworden van de club en hierdoor veel technische kennis kunnen opdoen. We zijn nu inmiddels al weer bijna 6 jaar verder en heb de hele bodem vervangen, de motor volledig gereviseerd en ook de versnellingsbak. De auto loopt nu anno 2008 als een zonnetje. Maar er blijven nog altijd wat kleine puntjes over om te verbeteren. Gelukkig maar, anders zou ik me misschien wel kunnen gaan vervelen.

Twee jaar geleden kocht ik een keiharde zilvergrijze 2.0l uit 1974 met matching numbers uit Californie. Hij heeft 70.000 mijl gelopen en dient alleen cosmetisch aangepakt te worden (gespoten te worden). Nu ik klaar ben met de rode zal dit project hopelijk wat meer vaart gaan lopen. Het is de bedoeling om deze helemaal naar perfectie te restaureren, dus er wordt geen planning afgegeven. Ik heb de rode om te rijden en de zilvergrijze om te sleutelen. Een ideale situatie dus.